Poetry in Motion
I feel there is some magic in the air
and it is looking for a home and
crying out, and all I have to do is
let it in and open up, O yes I know
I have the key to welcome this new
life, the rhythm of my heart beating
with Yours when we embrace and
dance, so now I shall surrender to
the music of Your soul and opening
the door I’ll give You room to breathe.
(image: “Echnaton”, Ferdinand Vercnocke, oil on canvas, 100cmx80cm)
I woke up this morning while the night
was slowly loosening its last embrace
leaving her sorrows in a million diamonds
on the grass and as the sun is setting they
too will soon have to surrender their richness
in safekeeping to the smiling moon and both
today are travellers on different paths but
should they meet for a brief moment out of
the darkness an eternal treasure will instantly
enlighten our satellite souls.
Zoals je luistert, spreekt en voelt, zoals
je kijkt en lacht, zoals er tranen zijn, zoals
je armen en je handen, zoals je vingers
zachtjes en zoals je adem en je hart,
zoals je bloed doorheen je aders, zoals
je moeder en je vader, zoals je bent en
wandelt in het gras en op het water, zoals
je aan de hemel schittert en zoals je
in enkele wolken woont, je langzaam
omdraaien zoals dat uit je schaduw blijkt,
je zwemmen in een bed van bloemen en
zoals je geur nu door de kamer danst, zoals
je zitten onbeweeglijk, je fluisteren zoals de
nacht, stil, donker zo aanwezig, en je schijnen,
je verlichten doorheen sluiers, zoals je zweven,
je fladderen rond alle vlinderbomen, O, zoals
je bent, zo ben je nu, zo wakker hier in mij.
Melody
Once there was a river and the water sang to me,
I crossed its melody and answered with a tear or
two, then went on, forgot about what I had left
behind, there always is a better road in mind so
I was told, and don’t look back, just go ahead,
and follow what is written, and I did, till finally
I reached a beach that stretched to the horizon,
as if the sand had swallowed all the sea, and there
I wept, and wept, then came a wave or two,
and took me in, in tune for a familiar melody.
Wie ben je, waar ben je, wat ben je?
Je spreekt in zoveel talen, ik herken
je niet, als een kameleon sluip je
mijn netvlies binnen, nu eens denk
ik je te kennen, zelfs te herkennen.
Wie ben je, waar ben je, wat ben je?
Ik denk niet meer, ik trek me terug
net als een vos, een salamander,
zal ik mijn ziel verkopen of laat
ik alles dansen, laat ik alles wiegen
evenwichtig balanceren op het puntje
van mijn tong? Terwijl je spreekt kan
ik niet anders dan dit woordenspel
miljoenen malen te herhalen tot ik
je vind, tot je doorzichtig wordt, een
sfeer, een heilig teken, zoals je naakte
huid, waarop dit schrijven zichtbaar
wordt, getooid, versierd. Wie ben je,
waar ben je, wat ben je? Man of vrouw,
hard of zacht, ijs of water, en kijk ik
in je zal ik dan liefde vinden, een
nieuwgeboren ster, of zal een lichtjaar
nodig zijn om je toch aan te raken?
Was het een toevalstreffer die je hier
bracht, of toch een wonder, een vrucht,
zoals de volle maan die deze nacht
verlicht, een zingend bidden, knielend
voor de zon die zich heeft teruggetrokken?
Wie ben je, waar ben je, wat ben je?
Nu alles is gezaaid is het slechts wachten
op een nieuwe lente, raak me aan, voel
me, wees nu mijn kind en wordt geboren.
Boutman 