Vruchtwater

Laten we lief zijn voor elkaar
want waarheid is soms ver te
zoeken, laten we zijn zoals water
voor elkaar, laten we water
zijn, samendruppelen en stromen
in de bedding van de zee,
laten we vloeiend vloeibaar
zijn, laten we alle tranen
smelten, laten we stollen in
kristallen en schitteren als
sterren waarvan het uitgedoofde
licht ons nog bereiken moet,
laten we snel vluchten voor
het zonnelicht of we verdwijnen,
laat dan de nacht zich langzaam
over ons ontvouwen, zoals het wassend
water zandkorrels  verovert, één
na één, en als we dan dit laten
lossen, zullen we dan lief zijn
voor elkaar, zoals het water
waarin we geboren werden?

locatie: Paleis der Academiën, Brussel, 28 september 2016

Gedreven

DSC_0090

Hier wacht ik op woorden terwijl
de wind die over deze velden waait
de aren streelt en er verhalen achterlaat
die ik herken, ze zijn geschreven
door de wolken voor en boven mij
in de hemels waar ik telkens weer
een woning zoek,
gedreven

Hier wacht ik op woorden,
alles verstilt,
tot enkel voelen overblijft,
mijn huid drinkt gulzig van dit
ogenblik dat maar blijft duren,
geruisloos wieken vogels
onbestemde vluchten
op en neer en heen en weer,
en toch zijn zij
gedreven

Zo komen en zo keren ook seizoenen,
op en neer en heen en weer,
gedreven
zoals golven door de zee
de zee door golven
op en neer en heen en weer,
gedreven
zoals jij door mij en ik door jou,
op en neer en heen en weer,
gedreven

Alles, iedereen
gedragen door ’t verlangen
waardoor het is ontstaan,
gedreven

Hier wachtten deze woorden terwijl
de wind de verre velden streelt,
de aren zingen en de wolken schrijven
verder, verder, steeds verder,
zij zijn op weg om nieuwe hemels
te bevolken,
gedreven
en eenmaal opgelost blijft nog
hun woning achter waarin
ik nu met jou en jij met mij
de liefde vind waaruit we zijn ontstaan,
gedreven

foto: Achter de hoven, Humelgem (Steenokkerzeel) 31-08-2013
(gedicht geschreven bij het huwelijk van Evelien en zoon Bert)

Het Laatste Woord

 

Wie denkt te weten dat hij wel alles weet
is slechts beginneling, dat weet diegene
die  in het verschiet de eindmeet ziet,
en laat ons laatste woord daarom
één  zijn  van dankbare tevredenheid,
waaruit alle verbittering is  opgelost,
dat wij met iedereen tot  vrede  zijn
gekomen, dat alle dromen uit ons
grote levensboek zijn voorgelezen  en
dat er echte vrienden waren om ze te
aanhoren, om zo die dromen met ons
rond  de open haard te delen, hand
in  hand. Ja, laat ons laatste woord
daarom zacht uitdoven op onze lippen
als een kaarsenvlammetje , dat stil
haar stervend Licht nog geeft aan
wie vertroosting zoekt, zodat wij
dan uiteindelijk het Licht ontmoeten,
tot helder weten komen, alwetend
worden en terugkeren tot stil Begin
waarin de eindmeet oplicht als een
Laatste Woord dat nooit werd
uitgesproken, maar ons ontvangt
als een beginneling.

Winterslaap

Als alle wolken zijn verdwenen
zal ik de woorden vinden aan
de horizon, een nieuwe taal
zal dan ontwaken uit een
winterslaap, en golf na golf
spoelen de letters aan, ik hoef
ze enkel te verzamelen zodat
ik dit verhaal kan schrijven
in het zand, en als ik dan
wandel over water neem ik
ze mee, helemaal
tot aan  de overkant,
voorbij de horizon
van het beloofde land

Zielen

Er gaat geen ziel verloren. Als alle stemmen
zijn verdwenen ,als alle harten zwijgen als
alle handen zijn gegeven en als in alle ogen
alle blikken zijn gesloten dan weet ik: er gaat
geen ziel verloren, als alle oren hun luisteren
verloren hebben als alle bloed voorgoed tot
stollen komt dan weet ik: er gaat geen ziel
verloren, als alle harde woorden in de oorlog
van het spreken als bladeren gevallen zijn
en alle bomen enkel nog hun schors als zachte
armen dragen dan weet ik: er gaat geen ziel
verloren. Je stem, je hart, je handen, je oren en
je bloed, jouw zachte woorden, je spreken nu
tot mij, zo is het dat ik weet: jouw ziel gaat nooit
verloren.

(afbeelding: Millenium Island > Wikipedia)

%d bloggers liken dit: