Poetry in Motion
Als alles wat in ogen staat geschreven
is ontcijferd, als alles wat betekenis draagt
een haven heeft gevonden, daar tot rust
kan komen om in nieuwe ogen dan een
nieuwe taal te schrijven, dan, dan zal ik
wakker worden, ik zal me laten wiegen
door de wind waarop ik in een ander
leven wachten moest, de tranen van dat
oud verhaal zal ik dan achterlaten, mijn
ogen zullen schitteren, fonkelen als
nieuwe sterren in een magisch sterrenbeeld
dat enkel oplicht in de hemel die jij
wakkerleest
Terwijl ik wacht herinner ik
de tranen die in je ogen diep
verborgen, nauwelijks merkbaar
als littekens getuigen van een oud
verdriet, zoals je leunend even
stilstaat op een brug om aan
de voet van bergen hoog
de sneeuw te schouwen die ooit
zal vloeien om tot rivier te worden
en dan te weten dat dit water stolde
uit de wolken rond de toppen,
en dat ze het verhaal vertellen
over de zeeën waarin ik tranen
liet, en zo, terwijl ik wacht,
herinner ik je ogen en daarin
mijn oud verdriet.
Dat ik de sterren liefheb of de zon
is geen geheim, dat ik de maan bemin,
de schemering, het ochtendgloren,
de zachte wind over de golven:
ik strooi dit alles uit in alle talen,
maar jouw verhaal fluister ik slechts,
het is gedeelde vreugde, een diepe bron
waaruit het water stroomt waarin wij
steeds opnieuw geboren worden.
Er is een wereld die onontgonnen
nog te wachten ligt, die ik verliet
in alle onschuld en ontvankelijkheid,
ongeschonden, waarin ik woordeloos
kon groeien, waar ieder ogenblik
ondeelbaar de verwachting droeg
van eeuwigheid.
Er is de wereld waar ik binnenging,
die me ontving en waar ik leerde
spreken in een nieuwe taal die ik
slechts vaagweg kende van hen
die waren teruggekeerd.
Ik wilde proeven van dit oud verhaal
maar vond een spoor dat enkel verder
leidde van de haven waar ik ankerde.
O, dan gooi ik alle trossen los,
verwelkom ik de horizon, de steven
pal gericht op het verdronken land.
Zo keer ik terug, zonder een woord,
maar met een nieuw verhaal.
En draagt de regen dan verhalen, staat
in het water soms geschreven wat door
het ademhalen gedachteloos, onzichtbaar
daar wordt neergelegd, als sneeuwvlokken
die even in kristallen schitteren om dan
te worden opgenomen, versmelten, spoor
loos achterblijven en verdunnen? De wind
nam hen ooit mee, gevleugeld neerwaarts,
hier en daar nog opvliegend, je kan ze
volgen, één voor één, je wilt wel reiken
als naar sterren, zonder te verpinken, hoe
kan je dan bereiken als de achtergrond
geen houvast biedt om ze te onderscheiden?
De nacht is helder, ontelbaar zijn de ogen
die ontmoeten, die alle facetten van dit
donker weten flitsend laten bloeien, je
wilt wel door en over alle kleuren heen
de overkant ontdekken maar die duikt
steeds verder weg, je handen worden
zonnestralen die voorbij de wolken dan
de grenzen willen breken, ontsluiten wat
verborgen ligt te wachten, onbetreden,
onaangeroerd, nog niet geboren, toch
aanwezig, zijn dat naamloos is, de ene
vleugelslag die van de andere nog niet
weet waar hij naar dragen zal, nog niet
ontvouwd en toch gedragen op de adem
van de wind, zoals in één dag dageraad
en avond wachten op elkaar, zoals één
hemel alle andere overspant, zoals het
gras de dauw en boom het blad, zoals
de zee altijd opnieuw een golf, het strand
het zand om haar te laten breken, zoals
de zomer herfst en winter lente, zo draagt
het water, zo draagt de liefde het verhaal
van jou en mij
Boutman 