Kom niet naar mij om mij de mond te snoeren
kom niet naar mij met bodemloze woorden die mij
dieper doen verzinken, dat het wel zal overgaan en
dat de tijd een balsem over alle wonden legt, er is geen
medicijn dat helen kan de pijn van het gemis,
geen woorden die een nieuwe levensadem blazen
in het levenloze lichaam dat de spraak verloren is,
dat zwijgt, voorgoed, in alle talen, verteerd, versteend,
Kom niet naar mij om mij de mond te snoeren maar
wees nabij, wees binnen handbereik, aanraakbaar,
laat mij voelen de hartenklop van je bestaan,
dan kan ik verder gaan.
(afbeelding: Michelangelo, Sixtijnse Kapel, “De hand van God”)
Boutman 