Wereldzee

(voor Merel en Liselotte)

Vingers worden door de wind
gekromd,
vleugels van verlangen
waaien over,
en twee over twee
dansen de schaduwen
op de tonen van een
afscheidslied,
enkele wandelaars
sporen verder
het is een tafereel
in een zonbeschenen land
waar het vertoeven is
tussen de lotgenoten
van het ogenblik en
zij reist verder
ze rolt van hier naar daar
tussen twee ijkpunten
die op de landkaart
van dit welbevinden
achteloos en zonder nadenken
het speelveld bakenen
waarin de wind
verdeelt en heerst
twee over twee
zo is het wandelen
hier ingekapseld
als boeien
drijvend op
een wereldzee.

(cafetaria De Plas van Rotselaar, zaterdag 5 februari 2022, 14:14 > 14:25). Merel en Liselotte zitten op een aanlegsteigertje aan het meer, midden van het beeld in de verte, nauwelijks te onderscheiden).

 

Bron

Toen ik het water zag wist
ik geen blijf met de tranen
die maar bleven stromen,
een rivier naast de rivier,
alsof een nieuwe bron zomaar ontsprong,
verdriet dat lang in diepe kloven,
krochten en gewelven kronkelde
alsof het water dacht te zijn,
maar toen het plots naast de rivier
dan eindelijk tevoorschijn kwam
bleek het de adem van het leven zelf te zijn,
dat wonderbaarlijk altijd durend kloppen
van een dooraderend bestaan,
zonder begin en zonder einde,
dit weten en dit water samen
zorgen voor een nooit vergeten.

Lourdes, Pizzeria Da Marco, 19-02-2010, 20u30

ps: de bewuste “veer” waarvan sprake in het filmpje valt op 01:23 (!), kijk aandachtig in de rechterbenedenhoek van de video!

Vruchtwater

Laten we lief zijn voor elkaar
want waarheid is soms ver te
zoeken, laten we zijn zoals water
voor elkaar, laten we water
zijn, samendruppelen en stromen
in de bedding van de zee,
laten we vloeiend vloeibaar
zijn, laten we alle tranen
smelten, laten we stollen in
kristallen en schitteren als
sterren waarvan het uitgedoofde
licht ons nog bereiken moet,
laten we snel vluchten voor
het zonnelicht of we verdwijnen,
laat dan de nacht zich langzaam
over ons ontvouwen, zoals het wassend
water zandkorrels  verovert, één
na één, en als we dan dit laten
lossen, zullen we dan lief zijn
voor elkaar, zoals het water
waarin we geboren werden?

locatie: Paleis der Academiën, Brussel, 28 september 2016

Fluisterverhaal

Circle 085

Dat ik de sterren liefheb of de zon
is geen geheim, dat ik de maan bemin,
de schemering, het ochtendgloren,
de zachte wind over de golven:
ik strooi dit alles uit in alle talen,
maar jouw verhaal fluister ik slechts,
het is gedeelde vreugde, een diepe bron
waaruit het water stroomt waarin wij
steeds opnieuw geboren worden.

Bron

Toen ik het water zag wist ik geen blijf
met de tranen die maar bleven stromen,
een rivier naast de rivier,
alsof een nieuwe bron zomaar ontsprong,
verdriet dat lang in diepe kloven,
krochten en gewelven kronkelde
alsof het water dacht te zijn,
maar toen het plots naast de rivier
dan eindelijk tevoorschijn kwam
bleek het de adem van het leven zelf te zijn,
dat wonderbaarlijk altijd durend kloppen
van een dooraderend bestaan,
zonder begin en zonder einde
dit weten en dit water samen
zorgen voor een nooit vergeten.

Lourdes, februari 2010

%d bloggers liken dit: