Het regende zachtjes, zo
zachtjes, je kon de druppels
tellen, ze parelden op mijn
handen, schitterden regenbogen
door mijn tranen heen, de wind
waaide herinneringen over de
lavendel en de kiezels, tussen
de grassprieten herkende ik je
geur, zoet, zand, fijn
gemalen spiegels waarin ik
de verhalen lezen kan, de beelden
op het netvlies, gebrand en
geblazen, je kon niet meer,
niet meer geven, de frontlijn
vastgelegd voor eeuwig, het
bloed gestold vermengd met
klei en leem, dit is het dan,
het regent zachtjes, zo zachtjes,
en terwijl ik de druppels tel
priemt plots een zonnestraal doorheen
het wolkendek, en vogel vliegt me aan,
een vleugelslag, een nauwelijks merkbaar
wiegen, op mijn huid rusten nog steeds je
parels, dit gaat nooit over, je schoot de
bedding die zo vruchtbaar leven
schonk, en schenkt. Klokslag.
Ik hou van je.
(Parking Schulensmeer, Linkhout, zondag 6 september 2015, 15:30)
Ps: Dit gedicht schreef ik vandaag, maar verwoordt het gevoel dat ik eergisteren had toen ik, op het vredig groene kerkhof van Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek, een bezoek bracht aan Else, moeder van mijn kinderen. Ik mijmerde er wat, voelde de tranen, het verdriet, de schuld, de onmacht, maar ook een vreemd soort warmte, ik noem het “stervenswarmte”, dat moment van overgang, alsof er een Engel met zijn brede vleugels zich over het lichaam legt, en over alle aanwezigen, een beschermende luchtbel buiten de Tijd, waar Leven en Dood samenkomen in een eeuwig moment. Ik plaatste mijn aansteker in het lantarentje op haar graf, met de afbeelding die zo sprekend op haar lijkt ❤
Vind ik leuk:
Like Laden...
Boutman 