Verdriet

Terwijl ik wacht herinner ik
de tranen die in je ogen diep
verborgen, nauwelijks merkbaar
als littekens getuigen van een oud
verdriet, zoals je leunend even
stilstaat op een brug om aan
de voet van bergen hoog
de sneeuw te schouwen die ooit
zal vloeien om tot rivier te worden
en dan te weten dat dit water stolde
uit de wolken rond de toppen,
en dat ze het verhaal vertellen
over de zeeën waarin ik tranen
liet, en zo, terwijl ik wacht,
herinner ik je ogen en daarin
mijn oud verdriet.