Want heb jij ook die wolk gezien die
tussen twee kometen plots verscheen,
zomaar, in het helder blauwe niets,
tot alles even plots verdween? Het ging
zo snel dat al je ogen knipperden, je
kon het niet geloven, het was onmogelijk,
alsof je in het gras naar diamanten
zoekt: je denkt zo vaak dat vinden
niet voor jou is weggelegd. Toch zoek
je verder, tegen dat beter weten in,
als naar een ster, onzichtbaar voor
het blote oog, maar wel aanwezig,
je denkt dan: het zal het zonlicht
zijn dat me nu parten speelt, ik zal
maar wachten op de heldere nachten,
je weigert te geloven dat zo’n geluk
niet voor het rapen ligt, dat deze
schatten niet voor jou zijn weggelegd,
omdat je vinders kent, je ziet het in
hun ogen toch, en tijdens dat besef
groeit al opnieuw de twijfel: is wat
ik zie gezichtsbedrog? Maar ergens
diep in jou leeft nog het schaduwbeeld
van een herinnering, je kan er niet
je hand op leggen, je voelt het als
de adem van een diepe warme water
bron die met een vaste regelmaat,
oud en getrouw, en straal na straal
je hart verlicht, zodat die twijfel snel
verdwijnt totdat het opnieuw donker
wordt en koud, tijdens het zwijgen.
Ach ja , ik weet het wel, hier is geen
plaats voor wolken, verschijnen geen
kometen, deze planeet bestaat slechts
bij de gratie van dat diep verlangen
twee helften aan elkaar te binden,
alsof je niet al helemaal volledig
bent – want dat is alles, en ook niets
– alsof er iets ontbreekt – wat dan
vraag ik me af – alsof een ster zomaar
zou wachten om een volgend lichtjaar
in te stappen- kijk dan omhoog, zie
je het Licht niet dat je belangeloos
gegeven werd, je toekomst, je verleden
– neen, wat hier te vinden is, is slechts
de afdruk van wat enkele diamanten
achterlieten in dat gras, alweer was
je vergeten dat jij het was die ze daar
achterliet, als tranen van geluk, die
door dat sterrenlicht dan werden
meegenomen om ze in veelvoud aan
jou terug te geven, zoals een wolk die
plots dan tussen twee kometen zomaar
uit dat helderblauwe niets verschijnt,
het enige wat je slechts hoeft te doen
is te ontvangen, of was je ook nog eens
dat schaduwbeeld vergeten, en van
Wie denk je dan wel dat dat was?
Haal dus diep adem tussen dat oude
en getrouwe, en luister naar de stilte
tussen beide, waar straal na straal
als een fontein enkel die zuiverende
Liefde je dan helemaal onderdompelt,
tot al je vragen worden opgelost, en je
dan eindelijk die Ziel herkent, en dan
heb je die rust gevonden, zwem je
opnieuw in het vertrouwde warme
water van de Levensbron en schitter
je , zomaar in dat helder blauwe niets
als tussen twee kometen net die ene wolk.
(afbeelding: Peperonity)
ps: “Oude Getrouwe” cfr > “The Old Faithful”, Yellowstone Park, Wyoming, USA
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Boutman 