Staken

Vandaag klinkt het parool
het schalt in alle talen.
Kan een gedicht
nog woorden vinden
om de rede te bevolken,
om zwart op wit de karavaan
naar het Beloofde Land te leiden,
het nieuwe Pad  te banen,
om als een voortrekker
banier te zijn van welvaart,
melk en honing,
om het verschil te maken?
Mijn hart dat bloedt,
mijn hoofd besluit te staken.
De luchten trekken zwart en zwaar,
terwijl enkele witte wolken
toch nog hoop vertolken,
het lijken wel soldaten
die hun wapens achterlieten
zich tussen de gelederen nestelden
en van de frontlinie
een schaakbord maakten,
het speelveld van de generaals
blijkt plots een slagveld,
want hun hart dat bloedt,
hun hoofd besloot te staken.
Er zullen altijd woorden over zijn
om pijn te schrijven,
hoeveel nog blijven over
als ook die verdwijnt?
Wanneer de wapens zwijgen
zal er nog voedsel zijn
voor hoop om stilte te bevolken,
zoals ook dit gedicht
dat voor de rede woorden zocht
als witte wolken?
Vandaag klinkt het parool,
het schalt in alle talen.
Terwijl de meesters schaken
roept nu mijn hoofd om bloed,
mijn hart besloot te staken.