Een gouden herfstblad heeft de boom verlaten,
het dwarrelt neer, het streelt mijn hoofd en even
blijft het daar gevangen hangen, alsof mijn haren
grijpgrage handen zijn geworden, ik glimlach want
ik weet wel beter, toch lijkt het dat ik uitverkoren ben,
zeker wanneer de nerven door een late zonnestraal
verlicht tot leven komen, kloppende aders worden,
ik glimlach nogmaals want ik weet wel beter, tot een
plotse windstoot dit blad laat verder drijven, het is
misschien op zoek naar een nieuw hoofd om te
bewonen, een ander dan om mijn illusie aan te
schenken, maar uiteindelijk zal het de aarde vinden
om daar thuis te komen, enkel mijn waanbeeld zal nog
overblijven tot de lente het nieuw leven inblaast
en duizendvoudig bloeit in uitverkoren bladerdek.
Boutman 