I Ching Millefolium

ACHILLEA MILLEFOLIUM (in memory of Han Boering)

Today the millefolium
is flourishing in the garden,
its leaves impossible to count,
its colours of amazing beauty,
just as many visiting,
tasted their smell
like as a huge one 100,
talking in strange tongues
it seemed like Babylon
they asked a lot of questions
but still the same sun shone on all
and all of them,
without much thought,
they picked a stalk
and 50 then were left behind
and then came 1
gathering their catch
what questions then were left to them?
and to what colour then
was their attention drawn?
what smell kept burning in their eyes?
yet all of them are singing
to the selfsame melody,
and all of them are lavished
by the selfsame well
So as today the fish
around, around are dancing
as princes and princesses,
so once spoke Apollonious:
“though this be madness,
yet there’s method in it”

Today the millefolium
is flourishing in the garden,
gripping then the looking,
and shrouded then the memory,
what use in counting if the sum is known?
Today this monument
is flourishing in the garden,
built for eternities,
invisibly with hands constructed,
we watch, we cannot understand
as 1 who knows:
“nowhere is there a habitat for answers,
for those who only seek solutions”
why not then to the garden disappear
where now the millefolium resides
the home of 1000 questions now,
like as a huge one 100,
and where all stalks, once counted,
this answer offer:
“the woman here, dwells in the centre,
and nourishment will follow
when bonds in families
will shine out clear and bright,
that’s how connexion grows”

Today the millefolium
is flourishing in the garden,
the questioning is over,
and Love is growing.

(Ps: The counting of dried branches of the Achillea Millefolium is used as an ancient method to consult the “I Ching”, the Chinese “Book of Changes”. I wrote the poem to honour Han Boering, Dutch I Ching Master, who passed away in June, 2015). He wrote outstanding books on the matter, and was an expert in explaining and advising those who came for questions and answers.)

Neergelegd

Het was zo’n dag vandaag,
één van de vele honderden die de jaren nu al tellen,
ik heb er mij bij neergelegd,
dat die dagen,
telkens weer,
zich zonder voorafgaande zomaar aanmelden
en wat moet je er dan mee?

Aanvaarden dat er is
een komen en een gaan,
of toch maar hopen dat de volgende
niet meer zo dwingend,
niet meer zo alles overstemmend,
overspoelend zijn?
Zoals golven soms,
als ze opgezweept en brullend zich een weg banen
dwars door en over alles heen,
zand omwoelen,
daarna neerleggen,
telkens weer,
en het tenslotte,
noodgedwongen,
achterlaten op het strand,
uitgestorven.

Ik buig dan nederig voor al dat aanzwellen van machtsvertoon
en kijk of aan de einder er al voorteken van omslag is,
van bedaren,
zoals de jaren die ik tel,
telkens weer,
wanneer jouw beeld zich op mijn netvlies brandt.

Die dagen worden langer,
opwaaiende herinnering,
een herfstblad dat het gras bedekt,
uitgestorven,

daar heb ik mij bij neergelegd.

(Vrijdag 30 oktober 2015)

Avondval

De avond valt
hij laat zich kennen
het is even wennen
wennen aan jou
die al in de nacht wil dwalen,
– zoveel verhalen
zoveel zinnen, –
weinig woorden
om jouw ogenblik
te vullen want
de avond valt
hij laat zich kennen
het is even wennen
want opnieuw begeef ik mij op weg
ik wankel en
ik wil bekennen
aan jou
met jou
aan je lippen toevertrouwen
hoe je mij de adem afsneed
hoe mijn vingers zich
om deze strakke koord
om dit maar telkens weer
zich spannend kluwen
strengelden
verstrikt
gestikt in
deze avondval
die zich nu laat kennen
het is even wennen
maar dit uur is me vertrouwd
want ik wen aan jou
die zoals steeds
in deze nacht wil dwalen,
maar eerst de avond
deze avond
zie hoe hij valt:
laat ons klinken,
zingen, stampen,
stampen
en verdampen
zachtjes wennen
aan de avondval.

(Markt, Londerzeel, 23 oktober 2015, 22:20)

Aankomst

Aangekomen
niets verloren
niets gevonden
alles leeft
tussen de druppels
de verhalen
van de takken
die weerspiegelen
in het heimwee van de dag
wat asse die is
uitgebloed, zwarte
schittering die vochtig
mij omarmt als was het
jouw verlangen
dat zo troosteloos
zich aandient
in deze middagkilte,
er zijn geen wegen meer,
geen sporen om te volgen
enkel aankomen en dan
vertrekken,
niets verloren,
niets gevonden,
enkel die asse
waar ik
hunkerend
de mijne mee vermeng
om altijd
thuis te komen.

(Brouwerij Viersel, woensdag 23 september 2015, 12:47)
Website: “Liever Leven”

Kookaburra

De wind gaat langzaam liggen,
een laatste zucht, een koppel
wilde ganzen maakt gebruik
van deze ademtocht om sierlijk
neer te strijken op het bijna
rimpelloze water, dit is
een zielentocht, een haperen,
het schateren van stemmen
klinkt misplaatst, de veerman
trekt de kabels strak, waarom
verblijven wij in deze tussenstad,
dit twijfelen tussen oevers, het op
en neer gaan van dit vloeien, en dan
die stemmen, O, die stemmen,
zij snijden als gewette messen
in dit Avondland,
vaar mij, vaar mij naar de overkant,
het land van zacht vertoeven,
niet meer hoeven,
enkel dan jouw armen en
je schoot waarnaar ik terugkeer
op die zachte ademtocht,
die laatste zucht
om sierlijk neer te strijken,
aan te meren
in jouw rimpelloze
Zee van Stilte.

(Sint-Amands, zondag 20 september 2015, 17:30 aan de Scheldebocht, bij het graf van Emile Verhaeren)

ps: “Kookaburra” is de naam die de Aboriginals (Australië) geven aan de “lachvogel”, tevens de naam van het schip dat ligt in de bocht van de Schelde bij Sint-Amands, zie ook: https://nl.wikipedia.org/wiki/Kookaburra

WP_20150920_008

Deze foto werd genomen door Hermine & Eddy, bij het graf van Emile Verhaeren aan de Scheldebocht te Sint-Amands. “Toevallige” vriendelijke en hartelijke voorbijgangers, zodat het gedicht dat ik wou schrijven moeiteloos uit mijn pen vloeide! Dankje! 🙂

%d bloggers liken dit: