Mystiek – Pagina 3

september 14, 2016mei 15, 2021

Opnieuw Verbinden

Goede vriend Bert Evens, muzikant, zanger, dichter, leraar en nog zoveel meer herwerkte mijn gedicht “Verbinding” tot een prachtig lied, ik maakte er dit filmpje mee met beelden van onze reis samen over de jaren heen. Bestelgegevens voor de hele CD “Vér Verbonden” zie onderaan. Berts dochter Luske speelt op enkele nummers mee als harpiste, hemelse klanken! Een must voor wie tot rust wil komen!

OPNIEUW VERBINDEN

En mocht hier niet de weerklank zijn die ons verbindt,
waartoe dan dienen deze deuren, deze muren,
waartussen wij verblijven, drinken, samen dansen,
en mocht hier niet de resonantie zijn?Het is de ruimte die ons ademen doet,
het geven dat ontvangen wekt,
jouw blik die tot begrip leidt,
want mocht het niet aandacht zijn die ons verbindt,
hoe kan het dan anders?En mocht hier niet de stilte zijn die ons verbindt,
waarin ons spreken ruimte vindt,
en mocht hier niet de stilte zijn die ons verbindt
hoe zouden wij elkaar anders begrijpen?

Het is de schakel die de ketting maakt,
het stilstaan dat beweging brengt,
het woord dat tot geboorte leidt,
want mocht het niet aandacht zijn die ons verbindt,
hoe kan het anders?

En mocht hier niet jouw verhaal zijn dat mij omringt,
waarin elk moment opnieuw begint,
en mocht hier niet jouw verhaal zijn dat mij omringt,
hoe zouden wij elkaar anders doordringen?

Het is het luisteren dat ons zingen doet
van elke dag een nieuw begin,
dat ons weer verder doet gaan…
want mocht het niet aandacht zijn die ons verbindt,
hoe kan het dan anders?

Muziek, zang, productie: Bert Evens
Additional Vocals: Marie-Joëlle van der Burgt
Tekst/lyrics: Bout Vercnocke

CD “-Vér Verbonden-, een muzikale reis via meditatieve liederen en bezinnende poëzie…” bestellen (17€ + verzendkosten) kan via “Shantum” of gewoon door mij een seintje te geven, dan breng ik het voor jou in orde > stuur mij dan een pm 😉

Deze video door: Boutman https://boutmanblog.com/

> zie ook: lange versie van “Verbinding” (november 2017)

september 12, 2016september 12, 2016

Askoy II Jacques Brel 2016

Bezoek & rondleiding aan de boot van Jacques Brel, de “Askoy II” te Zeebrugge. Inkijk in het restauratieproces door de broers Wittevrongel (zeilmakers), een echt huzarenstukje. Dit unieke verhaal begon velen jaren geleden in de zeilmakerswinkel van de broers waar Brel, incognito, zeilen bestelde voor zijn pas aangekochte boot om daarna op wereldreis te vertrekken. De restauratie is nu halfweg.

Alle info & historiek over dit project zie: http://www.askoyii.be/index.htm

(ps: word “steunend lid”, en je kan meevaren op één van de eerste reizen!)

Hieronder de tekst van het lied “La Cathédrale” van Brel, daarna de tekst van het gedicht “Feniks” dat ik voorlees in het vooronder van de Askoy II

LA CATHÉDRALE ~ Jacques Brel

Prenez une cathédrale
Et offrez-lui quelques mâts
Un beaupré, de vastes cales
Des haubans et hale-bas
Prenez une cathédrale
Haute en ciel et large au ventre
Une cathédrale à tendre
De clinfoc et de grand-voiles
Prenez une cathédrale
De Picardie ou de Flandre
Une cathédrale à vendre
Par des prêtres sans étoile
Cette cathédrale en pierre
Qui sera débondieurisée
Traînez-la à travers prés
Jusqu’où vient fleurir la mer
Hissez la toile en riant
Et filez sur l’Angleterre

L’Angleterre est douce à voir
Du haut d’une cathédrale
Même si le thé fait pleuvoir
Quelque ennui sur les escales
Les Cornouailles sont à prendre
Quand elles accouchent du jour
Et qu’on flotte entre tendre
Entre le tendre et l’amour
Prenez une cathédrale
Et offrez-lui quelques mâts
Un beaupré, de vastes cales
Mais ne vous réveillez pas
Filez toutes voiles dehors
Et ho hisse les matelots
À chasser les cachalots
Qui vous mèneront aux Açores
Puis Madère avec ses filles
Canarianes et l’océan
Qui vous poussera en riant
En riant jusqu’aux Antilles
Prenez une cathédrale
Hissez le petit pavois
Et faites chanter les voiles
Mais ne vous réveillez pas

Putain, les Antilles sont belles
Elles vous croquent sous la dent
On se coucherait bien sur elles
Mais repartez de l’avant
Car toutes cloches en branle-bas
Votre cathédrale se voile
Transpercera le canal
Le canal de Panama
Prenez une cathédrale
De Picardie ou d’Artois
Partez cueillir les étoiles
Mais ne vous réveillez pas

Et voici le Pacifique
Longue houle qui roule au vent
Et ronronne sa musique
Jusqu’aux îles droit devant
Puis que l’on vous veuille absoudre
Si là-bas bien plus qu’ailleurs
Vous tentez de vous dissoudre
Entre les fleurs et les fleurs
Prenez une cathédrale
Hissez le petit pavois
Et faites chanter les voiles
Mais ne vous réveillez pas
Prenez une cathédrale
De Picardie ou d’Artois
Partez pêcher les étoiles
Mais ne vous réveillez pas
Cette cathédrale est en pierre
Traînez-la à travers bois
Jusqu’où vient fleurir la mer
Mais ne vous réveillez pas
Mais ne vous réveillez pas

FENIKS

Kijk naar buiten, je gelooft niet wat je ziet.
Op het gras tussen de klokjes staat een feniks
en hij kijkt naar jou.
In de verste verte is er geen vuur te bespeuren,
maar je proeft het branden van je hart.
Als een verloren vuurtoren knippert zijn ene oog naar jou,
hij hangt tussen de halmen,
wenkt met een verhaal waaraan geen weerstaan helpt.
Kijk naar buiten en je gelooft niet wat je ziet.
Voor verre wolken hangt een feniks
en hij brengt het vuur naar jou.
Woord voor woord branden zijn tranen
even zoveel diamanten,
hij hangt ze als een parelnet over je schouders
dat je verwelkomt in dit paradijs op aarde.
Kijk,
kijk naar buiten en je gelooft niet wat je ziet.
Eén oogwenk en hij vliegt weer op,
verdwijnt en laat je achter met zijn vuren mantel
waarvan je nu het branden voelt.
O feniks, lieve boodschapper
die parels strooit als hemels manna,
waar ben je nu?
Ik word verteerd,
ik kijk naar buiten en ik zie de druppels op de halmen
en daarin weerspiegeld zie ik
jou.

augustus 31, 2016augustus 31, 2016

Lazarus @ Tyne Cot Cemetery Passendale

Vier dagen en vier nachten
lag ik in ’t gesloten graf,
toen hoorde ik mijn naam, gesproken
met onzeggelijk gezag;
en ik ontwaakte, en het was dag,
verblindend helder aangebroken.
Ik rukte de zweetdoek af,
keek ontsteld naar boven:
de steen was weggeschoven,
en ‘k zag de grote verbaasde ogen
van mijn zusters, en,
liefderijk neergebogen,
mijn verheven Vriend, die weende
toen ik klam en mat,
tastend naar buiten trad.

Zij gaven mij brood en wijn, en meenden
dat ik nu wel heel mijn beleven
onthullen zou, en dood en leven
(het schrikbarend geheim) meteen
ontraadselen. Etend zag ik voor mij heen:
daarover te spreken was niemand gegeven,
ook niet een dode. Dit kon ik getuigen:
goud noch aanzien gelden daar beneden,
maar wat men levend heeft geleden,
wat men bemint. Niet het vrome buigen
is van gewicht, niet praal en schijn,
maar de barmhartigheid, de pijn
die gij hebt gestild, de getrooste nood,
het gedeelde brood.

Geven uit jonste, de reine daad,
dat kennen weinigen, hoon en smaad
zijn hun deel, ten allen tijde –
maar ’t hart alleen, niet het gelaat
hoedt u voor de nacht, en ’t lijden.

Zij wachtten, hakend naar meer,
maar ik at zwijgend voort;
en de goede, gezegende Heer
beaamde zonder woord.

Ferdinand Vercnocke

(video still: “Kristos”, Ferdinand Vercnocke, olie op doek 100x80cm)

Kristos1

februari 12, 2016maart 24, 2016

Sterrenlicht

Het is zoals met licht van sterren, wat
we zien is slechts de afdruk van verhalen
die reeds lang voor ons geschreven zijn,
wij leven in een veld dat enkel nog
bestaat in de herinnering, terwijl we lezen
worden op hetzelfde ogenblik en ver van
hier al nieuwe regels toegevoegd die niet
voor ons meer te ontdekken vallen maar
voor de kinderen die nu nog niet geboren+
zijn, zoals de regen voor het zonlicht moet
verdwijnen, en wolken voor de wind, zo is
het ook met ons: wij keren telkens terug
naar oceanen tot we opgezogen worden
of verstijven, tot zonnestralen ons weer
zachtjes oplichten, en zoals sterren wij dan
plots verschijnen uit en in het Niets, een
Mantel opent zich, twee vleugels reiken
van Begin tot Eind, een Lichtflits schudt
het verenkleed, uit onze handen vloeit
betekenis die oplicht aan de hemels waarin
kinderen de dromen vangen die wij daar
achterlieten, ja waarlijk, het is zoals met
licht van sterren: zij dragen de vruchten
van het veld dat enkel nog bestaat in de
herinnering, maar nooit vergeten wordt,
tot nieuwe ogen wakker lezen wat ooit
bedoeld was te ontkiemen in één ogenblik.

(dit gedicht haalde de top 1000 van de Turing Gedichtenwedstrijd 2015)

februari 5, 2016november 27, 2020

Walvismuziek (Top 100 2015 Turing Gedichtenwedstrijd)

Een walvis heeft de school verlaten,
de regen kleurt de hemel groen en
tussen wolken drijft verlangen dat
nog een droom wil vinden.
Ik heb een bloem gezocht,
ik heb ze niet gevonden,
dacht aan een bloem en dacht aan jou,
ik heb je niet gevonden.
Uit alle wonden heb ik duisternis
verwijderd, uit alle kloven heb ik
de diepte opgevist om slechts
languit te liggen en opnieuw te dalen,
uit alle putten dronk ik van de bodem.
Ik heb een bloem gezocht,
ik heb ze niet gevonden,
dacht aan een bloem, dacht dan aan jou,
en toch heb ik je niet gevonden.
De wind waait over golven,
stuwt hen op totdat ze breken
op het strand en er een afdruk achter
laten die al meteen wordt schoon
geveegd terwijl de meeuwen huiveren.
Wat op het water drijft is wat verloren
werd, wat ooit geboren nooit een haven
heeft gevonden, zoals een bloem en
jij, een aangespoeld verlangen dat ooit
nog tussen wolken dreef, nu enkel door
de wind in schuim wordt weggewaaid.
Hoor nu hoe over alle heuvelruggen
de nacht langzaam een deken spreidt,
een zachte rimpeling, ogen en handen
toegedekt, verstilde lippen zuchten
naar wolken om een droom te vinden.
Ik heb een bloem gezocht,
ik heb ze niet gevonden,
dacht aan een bloem en dan aan jou,
en toen ik je dan vond werd het windstil,
een walvis heeft de school verlaten
en regen kleurt de hemel groen.

Dit gedicht haalde de Top 100 van de Turingwedstrijd 2015. Winnaars dat jaar waren: 1. Else Kemps, 2. Geert Viaene, 3. Joyce Willemse. Proficiat! Zie het juryrapport over hen hier: “Turing Gedichtenwedstrijd 2015“. De volledige lijst van dichters is te vinden in de “Hall of Fame” van de Turing Foundation.

afbeelding: “Vloed”, F. Vercnocke, olie op doek, 70x80cm.