oktober 6, 2013maart 28, 2015 Door Bout Vercnocke

Poort

Gedragen door een laatste zonnestraal
sluit zachtjes en geruisloos nauwelijks
merkbaar heel nabij de oude poort
en wandel ik naar morgen op een wolk
terwijl ik hunker naar de horizon en ik
bespeur zoals een schip dat aan de einder
langzaam groeit de nieuwe poort van het
beloofde land die zich zoals een bloem
ontvouwt en bloeit om mij met open armen
te ontvangen en met de wind laat ik me
drijven over de zeeën en het zand onder
de sterren boven de meeuwen en de duinen
en luister als een kind naar de verhalen van
de overkant waarin ik steeds een antwoord
vind. Beter dan dat ik tranen laat over de regen
die me zou kunnen overspoelen ben ik gelukkig
nu zoals een wolk en stel geen vragen

2 Reacties op “Poort”

John Knappers schreef:

januari 18, 2014 om 5:40 pm

Rombout, ik ga jou nog eens voordragen als de Kahlil Gibran van België.

Beantwoorden
1. Rombout schreef:
  
  januari 18, 2014 om 9:32 pm
  
  Dankje John, doet deugd aan het dichterhart!:-)
  
  Beantwoorden

Plaats een reactie Reactie annuleren

Enclosed I roam from star to star, I travel endlessly, I whisper and my breath unfolds behind me as a vale, a shooting star, a comet on its way and growing, growing with each lightyear passing by, O yes, there is much pleasure in this roaming , it is creation of a Master Plan and still this roaming is continuing, and when from time to time I reach the boundaries of my confinement, I feel a sudden shiver, as if some unseen hand is there to push me back, or could it be the vale behind that keeps on coming back, I wonder. So here I am, inside and out, no matter how the journey goes, there always will be worlds to enter and others then to leave behind, the roaming will continue , on and on, no ending, no beginning, so is the roaming in the Womb of Being, the cavern of His Master’s Plan.