Stenen Vleugels

Tussen de wolken vond ik naast de zonnestralen
tranen, tussen gisteren en morgen vond ik jou,
hoe diep toch is dit wederzien, hoe gaat mijn hart
tekeer, want nu je er niet bent liet je toch druppels
achter die nu liggen te schitteren in dit avondlicht.
Ik liep bijna voorbij, maar steeds was je er weer,
als om te zeggen: ik ben je niet vergeten, kijk:
het staat in deze steen geschreven reeds lang voor
je geboren werd, en omdat je zou geloven dat ik
het echt wel ben liet ik mijn veren waaien en deze
schenk ik jou, de steen om nooit meer te verdwalen
en je hier te houden, verankerd met de aarde,
de veer zodat je altijd mij kan vinden en onze
zielen zich verbinden. Tussen de wolken zullen
wij verenigd zijn naast zonnestralen en in tranen,
niet van verdriet, maar van de vreugde waarin
onze Liefde zingt, schitterend in dit avondlicht,
daar zal verlangen dan versmelten, daar vieren wij
de teugels, daar krijgen stenen vleugels.

afbeelding: Simplonpas, Zwitserland,  juli 2008, onderweg naar Les-Saintes-Maries-de-la-Mer 🙂