Poetry in Motion
We enter in a world of silence
leaving drums and beats behind
we close the doors and open
in the neverland of heaven
Shall we then suffer or regenerate
shall we in moments mate
shall we be born in timeless
hesitating or shall we wander
as a Vulcan child? To answer
is to suffocate, to live is being
to the world unspoken
Het is zoals met licht van sterren, wat
we zien is slechts de afdruk van verhalen
die reeds lang voor ons geschreven zijn,
wij leven in een veld dat enkel nog
bestaat in de herinnering, terwijl we lezen
worden op hetzelfde ogenblik en ver van
hier al nieuwe regels toegevoegd die niet
voor ons meer te ontdekken vallen maar
voor de kinderen die nu nog niet geboren
zijn, zoals de regen voor het zonlicht moet
verdwijnen, en wolken voor de wind, zo is
het ook met ons: wij keren telkens terug
naar oceanen tot we opgezogen worden
of verstijven, tot zonnestralen ons weer
zachtjes oplichten, en zoals sterren wij dan
plots verschijnen uit en in het Niets, een
Mantel opent zich, twee vleugels reiken
van Begin tot Eind, een Lichtflits schudt
het verenkleed, uit onze handen vloeit
betekenis die oplicht aan de hemels waarin
kinderen de dromen vangen die wij daar
achterlieten, ja waarlijk, het is zoals met
licht van sterren: zij dragen de vruchten
van het veld dat enkel nog bestaat in de
herinnering, maar nooit vergeten wordt,
tot nieuwe ogen wakker lezen wat ooit
bedoeld was te ontkiemen in één ogenblik.
The heart beats softly when it asks
for pleasure and wild when love
is given in return, like as a storm
falls suddenly asleep when sun is
there to meet. When clouds are
passing by, then wind will come
to blow all sorrows in oblivion.
So when you ask for pleasure
don’t forget, your heart will still
remember, comes rain or wind,
comes sleep.
