“Hou me niet vast…”, Johannes 20,17
Het is zoals de wind die tranen waait,
zover het oog kan zien strekt zich de
weg uit waarop ik nu mijn stappen
leggen zal, ik zal ze toevertrouwen
aan een dieper weten, de wolken
volgen die me zullen dragen naar wat
bij aanvang reeds voor mij was
voorbehouden, O, hou me niet vast
maar raak me aan, want dit is als
de wind die tranen waait, je ogen
worden nu geopend en het Licht
stroomt helder binnen, alles baadt
in open zuiverheid, nog onbetreden
en mijn verlangen om te bloeien
wordt nu aangewakkerd, het is zoals
de wind die tranen waait, en over
alles heen blaast zonlicht regenbogen
los, ik reik naar sterren, O hou me niet
vast maar raak me aan, raak me en ik
zal de overkant bereiken, houvast vinden,
O, voel, voel hoe deze wind in tranen
schrijft dat waar mijn voetstappen
zich drukten de afdruk overblijft
van samenzijn, en daarin dan een
zandkorrel, die schittert als een parel,
O, hou me nu vast, raak me niet aan
maar laat me gaan, want zo word ik
opnieuw geboren.
Boutman 