De vleugels die me dragen zijn me
onbekend, ze tillen me steeds hoger,
hoger, en de lucht wordt ijler, ijler,
tot me de adem wordt ontnomen,
alsof je altijd dieper duikt tot alle
Licht verdwijnt en toch nog dieper
kan
De vleugels die me dragen zijn me
onbekend, en ook dit Licht verdwijnt
terwijl ik lichter word, mijn ogen
dienen niet meer om te kijken, voor
mijn oren is er niets meer dat me wakker
houdt
De vleugels die me dragen zijn me
onbekend, het landschap onbetreden,
alsof het sneeuwt voor jou alleen, er
is een nieuwe adem, O, ik heb het
altijd wel geweten, dit is verdwijnen,
dit is door Tijd gemalen worden, tot
klok gemaakt, en daarin niet meer
worden opgewonden
De vleugels die me dragen zijn als
regenbogen die met hun snaren nacht
verlichten, trillende herauten van een
nieuwe dageraad, sluit je ogen, doof
je oren, kijk, O kijk hoe in dit nieuw
ontwaken alles Enig wordt, hoe allen
zich ontfermen over al dit dragen,
O
De vleugels die me dragen zijn nu
welbekend, antwoord nu op alle
vragen, dit is de nieuwe Taal, luister
dan in Liefdesochtendgloren, luister
nieuwgeboren, luister en open dan
de deuren, de deuren die je altijd al
wou, altijd al wou, altijd al wou
Boutman 