Tag: liefde

Geplaatst op

Zwaan

Hoe enig ben je, zoals je op het water drijft
als een verdwaalde zwaan, hoe enig ben
je in dit wit. Het water stroomt en toch
drijf je naar mij, zo enig ben je. Als ik zou
vragen om in wolken te verdwijnen, zou
ik je toch niet verliezen. Het vuur is kostbaar,
zo breekbaar als de wind, zo teder als
wanneer ik je op armen draag. Niet het
verlangen zal me hier verwarmen, maar
het zachte deinen op de golven van dit
onuitputtelijke weten dat je er altijd bent,
ook al wil ik het ontkennen, zo enig ben
je. Ik kan je niet in woorden vangen want
als ik je uitspreek ben je al verdwenen en
daarom laat ik je in stilte.
Hoe enig ben je, zoals je spreekt, zoals je
zit, zoals je steeds aanwezig bent, ook al
ben je er niet. Ik hoorde van de Liefde
spreken, ik leerde van de Liefde spreken,
zo enig ben je. Je stilte kan zo oorverdovend
zijn en je luistert, ook al ben je er niet.
Mijn handen zijn mijn handen, maar als
ik de jouwe zie dan weet ik waar de Liefde
woont. Ik leerde hoe ik naar je luisteren
kon, wat ben je stil, zo diep kan ik je
vinden, zo enig ben je. Zo ben ik niets,
zo ben jij alles en nog meer. Zo stil word
ik van jou. En zo drijf je dan hier als een
verdwaalde zwaan, zo enig ben je in dit
wit. Dit water stroomt en toch drijf ik
naar jou. Als ik niet wist dat je mijn vleugels
vliegen laat, als ik niet wist dat je mijn stilte
kan ontvangen, hoe kan je dan zo enig zijn?
De regen laat dit water rijzen en je vaart
steeds verder weg, toch zie ik je, je klimt
steeds hoger, wordt een stip, toch voel ik je,
je kruipt steeds dieper in de aarde en toch
hoor ik je, hoe kan je dan niet anders dan
zo enig zijn? Nu word ik stil, ik vind geen
woorden meer, alles ben ik vergeten en zo
weet ik alles want ik heb geleerd, steeds
maar opnieuw word ik geboren, zo groot
is deze Liefde die ik nu ontdekken kan, zo
enig ben je, nu kan ik rusten in jouw uniek
verhaal, nu kan ik slapen, nog nooit was ik
zo wakker, zo enig ben je, zo dankbaar ben ik,
nu

teambuildingsweekend met 7BSO -Haarzorg,
oktober 2008, Durbuy

Geplaatst op

Maria Assumpta

 

AVE MARIA

@ Maria Assumptalyceum, Brussels, a gift 😉

MEMORARE

O piissima Virgo Maria,
non esse auditum a saeculo,
quemquam ad tua currentem praesidia,
tua implorantem auxilia, aut tua petentem suffragia
a te esse derelictum.
Ego tali animatus fiducia,
ad te Virgo virginum Maria
Mater Iesu Christi, confugio,
ad te venio, ad te curro,
noli, Domina mundi, noli aeterni Verbi Mater verba mea despicere,
sed audi propitia et exaudi me miserum ad te in hac lacrimarum valle clamantem.
Adsis mihi, obsecro, in omnibus necessitatibus meis, nunc et semper,
et maxime in hora mortis meae.
O clemens, o pia, o dulcis Virgo Maria!
Amen

REMEMBER

O most gracious Virgin Mary,
that never was it known
that anyone who fled to thy protection,
implored thy help, or sought thy intercession
was left unaided by thee.
Inspired with this confidence,
I fly to thee,
Mary, Virgin of virgins, Mother of Jesus Christ;
to thee do I come; before thee I stand,
O Mistress of the World and Mother of the Word Incarnate,
despise not my petitions,
but in thy mercy hear and answer wretched me crying
to thee in this vale of tears.
Be near me, I beseech thee, in all my necessities, now and always,
and especially at the hour of my death.
O clement, o loving, o sweet Virgin Mary.
Amen

(15th century prayer, made popular by Fr. Claude Bernard, the Poor Priest )

see history @ :
http://www.preces-latinae.org/thesaurus/BVM/Memorare.html

Geplaatst op

Universum

Mijn voeten en mijn handen, mijn vingers en mijn tenen,
mijn lippen, oren, haren, mijn ogen en mijn wangen,
mijn knieën en mijn neus, tot in mijn ellebogen, zolen
en het puntje van mijn tong, het beweegt,scharniert en
viert, het is een symfonieorkest waarvan ik Meester
ben, en dagelijks lees ik de partituur waarvan ik alle
noten ken en alle balken waar ik moeiteloos op dans,
waarop het zalig wiegen is, zoals een koorddanser
behoud ik schijnbaar zonder inspanning het evenwicht,
ik zing in alle tonen alle stemmen, steeds in perfectie
afgestemd, mijn enig uniek levenslied, schater het uit
om even later een veelbetekenende stilte in de ruimte
van het zijn te laten vallen en dan zie ik jou en ik word
meteen opgenomen in een sterrenzee, een oceaan van
zinderende lichtjaren, o, ver voorbij de horizon van
cirkelende melkwegstelsels want wat ik zie is oog
verblindend, alsof met sterren wordt geschreven hoe
de zon niet verder reikt dan deze vinger die wijst naar
wat wordt aangekeken, en zo heb ik dan nu het Al in
handbereik, en voor het grijpen. Nu ik je zie: wat ben je
oogverblindend, alsof je Hart begint te schitteren als
een pasgeboren Ster, niet ver, maar zo dichtbij, ja
binnen handbereik, klaar om geplukt te worden als
een rijpe vrucht, je zucht, ik voel de ijle rimpeling
zoals die in de lucht nu rondom mijn haren trilt en ja,
zo oogverblindend heb ik het nog nooit geweten, alsof
er slechts een ladder nodig is om dit gezicht van ster tot
ster, van oog tot oog in Liefde te verbinden, ja werkelijk,
als alle muizenissen voorgoed opgezogen zijn, door
zwaartekracht verzwolgen, fijngemalen tot waar het in
kometen nog wat oplicht als een slangenstaart, ja, dan,
ja dan begrijp ik hoe het komt dat jij zo plots verschijnt
aan de hemel die ik wakker denk: want mocht het niet
hier geschreven staan, zou ik nooit kunnen geloven dat
Jij het bent die met één vingerknip uit deze partituur
zo’n Vuur kan laten schitteren.

(animatie > http://nulpuntenergie.net/ )

Geplaatst op

Vlokkenwind

En draagt de regen dan verhalen, staat
in het water soms geschreven wat door
het ademhalen gedachteloos, onzichtbaar
daar wordt neergelegd, als sneeuwvlokken
die even in kristallen schitteren om dan
te worden opgenomen, versmelten, spoor
loos achterblijven en verdunnen? De wind
nam hen ooit mee, gevleugeld neerwaarts,
hier en daar nog opvliegend, je kan ze
volgen, één voor één, je wilt wel reiken
als naar sterren, zonder te verpinken, hoe
kan je dan bereiken als de achtergrond
geen houvast biedt om ze te onderscheiden?
De nacht is helder, ontelbaar zijn de ogen
die ontmoeten, die alle facetten van dit
donker weten flitsend laten bloeien, je
wilt wel door en over alle kleuren heen
de overkant ontdekken maar die duikt
steeds verder weg, je handen worden
zonnestralen die voorbij de wolken dan
de grenzen willen breken, ontsluiten wat
verborgen ligt te wachten, onbetreden,
onaangeroerd, nog niet geboren, toch
aanwezig, zijn dat naamloos is, de ene
vleugelslag die van de andere nog niet
weet waar hij naar dragen zal, nog niet
ontvouwd en toch gedragen op de adem
van de wind, zoals in één dag dageraad
en avond wachten op elkaar, zoals één
hemel alle andere overspant, zoals het
gras de dauw en boom het blad, zoals
de zee altijd opnieuw een golf, het strand
het zand om haar te laten breken, zoals
de zomer herfst en winter lente, zo draagt
het water, zo draagt de liefde het verhaal
van jou en mij

Geplaatst op

Mirakel

We kijken naar een echt mirakel,
een spektakel, monden vallen open
van  verbazing, blinden  kunnen
zien,  liefdesverdriet verdwijnt als
voor de  zon  een sneeuwvlok. Regen
weerkaatst enkele zonnestralen die
doorheen wolken priemen, als een
halo, een sfeer, het aura van deze
gelovigen die overtuigd dit wonder
wachten. O, kijk één straal verlicht
een donker hoekje, waar in een
boekje enkele letters tegenstrijdig
blinken. Als ik niet wist dat dit
spektakel zich voor mijn ogen
openvouwde, ik zou het niet geloven.
Geloof dat Liefde alle wonden heelt,
want ook al heb je nu mijn Hart
gestolen, toch klopt het nog, wat
een spektakel, een echt mirakel.

(afbeelding: wolken boven Medjugorje)

Blog op WordPress.com.
%d bloggers liken dit: