Zal ik van de Liefde zingen, zal ik
in je Hart laten weerklinken hoe de
Zon verblijden kan, zal ik in nieuwe
kleuren hemels schilderen zoals die
in je dromen schitteren kunnen,
waarin je wonen kunt als in paleizen,
paradijzen waarin je telkens opnieuw
drinken kan van dit helder weten, dit
niet meer hoeven vragen, dit niet meer
hoeven dragen van de lasten waaronder
schouders haast bezwijken, die daar
ongevraagd zich opgestapeld hebben,
zich hebben ingenesteld, tot je gebukt
nog enkel de afdruk ziet in onze Moeder
Aarde van het gewicht dat in je voetspoor
achterblijft, ja, zal ik van Liefde zingen, O,
die stille, onuitputtelijke Bron van Eeuwig
Leven, ja zal ik van de Liefde zingen, als een
adelaar, een stip slechts cirkelend rond een
hoge witte wolk die drijft op wat je altijd
heeft gedragen, om te mogen Zijn en te
ontwaken zoals je geboren bent?
Dan zal ik met jou dit geloof nu delen,
dat die hoge vleugelslag voorbode van
gevederde verlichting is, een nieuwe
zuiverende zindering die door je aders
stromen zal, zoals de Zon verblijden kan,
wanneer ze straalt doorheen en rond een
witte wolk, hoog boven onze Moeder Aarde.
Boutman 