Poetry in Motion
Waar ben je nu?
Waait wind wolken weg
ontplooit er zich een dieper
weten: vanuit een blauwe
diepte spreek je, zoals je
nooit gesproken hebt, en ik
luister, je woorden dragen
verder dan mijn lippen ooit
vermochten, en zo fluister
je mijn naam, je schrijft
in letters die alle wind
weerstaan: je blijft
bestaan
Er zijn woorden die zo breekbaar zijn als water,
pas gestold, kristallen die het staalblauw van
de hemel laten harden tot een schelp van ijs,
een ijl, doorzichtig vlies dat rond je stem hangt,
zo stil, zo breekbaar en dan, zoals de zon kan
opwarmen, is het goed ze dan pas uit te spreken
als ze kunnen thuiskomen, een haven kunnen
vinden voor hun kwetsbaarheid, ver weg van
wreed gebulder, eindelijk beschermd, gedragen
door de liefde van stilzwijgend weten.
Zal ik naar je kijken vandaag, hoe
doe ik dat, met mijn verblinde ogen,
zal ik naar je luisteren vandaag,
hoe doe ik dat met mijn gedoofde
oren, zal ik met je spreken vandaag,
hoe doe ik dat, ik ben het woord
verloren, zelfs schrijven doe ik met
jouw handen, en voelen met jouw
hart. Waar ben ik dan? Ik ben er
niet tenzij in jou, er is een denken
en het leeft in jou, er is een denken
en het spreekt in jou, want anders
was ik niet, tenzij in jou, zal ik dan
in je denken? Jij voelt de wind die
waait om jou, de regen die nu stroomt,
nu danst met jou, jij ziet de boom
die buigt met jou , nu speelt met jou,
je hoort de zee in jou, nu golft met
jou, jij voelt de liefde die nu bindt
in jou, en nu verwekt met jou, zoals
dit denken dat nu denkt in jou, zo
zal ik zijn, in jou, met jou, als jou,
en altijd zonder jou.
(afbeelding: “Zelfportret”, Ferdinand Vercnocke,
olie op doek, 100cmx80cm)
Boutman 