geboorte – Pagina 3

Als alle spreken voorgoed is opgelegd
tot zwijgen, als alles wat geschreven
staat gelezen is en goedgekeurd, als
het kan worden afgelegd , in vuur
gegooid en toevertrouwd aan alle
adem waarop wolken drijven, als
alle licht ons blikveld heeft bereikt,
als het is uitgeschenen en alle
kaarsen zijn gedoofd, als al wat
ons omringt gehuld is in het zwart
van onze tranen, de mantel van
ons lijden, als alle grond waarop
ons treden houvast vindt verzonken
is en opgezogen in een zee van tijd
en ruimte, als alle spreken zwijgen
wordt, waar ben je dan? Waar vindt
dit diep verlangen houvast dan, waar
kan dit zijn zoals een schip de haven
binnenvaren, aanmeren, ankeren,
en alle vlaggen strijken? Pas als de
stuurman boordt zal ook de vuurtoren
verschijnen , de loods zal binnen
varen , de scheepsbel luiden en het
kompas zal dan de nieuwe koers
bepalen. O, gewiegd zal er voorbij
dit weten houvast zijn, voorbij dit
zwijgen zal er dan spreken zijn,
het spreken in de moedertaal,
de taal waartoe we zijn geboren.

De weg verliezen op een kruispunt is
als bloemen die groeien in het wild,
alle wegen, alle wijzers staan zo maar
op hun kop, helemaal op hun kop, je
kan er zelfs geen staart aan krijgen,
vuur kan het niet smelten, al dat ijzer,
het plooit gewillig, draait en waait in
alle richtingen, een wind van ergens
en van nergens heeft het zoeken
aangewakkerd, wild, opgejaagd als
wild, en tussen al dat wild groeien
die bloemen dan, ze bloeien door
geen mensenhand bestierd, alsof
ze hier zijn aangeland vanuit een
plek op een nog niet gedrukte en
onbestaande schattenkaart, waar
het ontdekken dan een antwoord
biedt, dan zie je bloemen, wild, zo
wild dat je erbij de weg verliest, en
in het wilde weg toch gaat op reis,
die aangeboren, in ziel geprente,
bedoelde en heldere ontdekkingsreis,
wat eens verborgen leefde, toegedekt,
wordt nu ontbloot, wordt nu nieuw
naakt zwerven in wakkere wereld
in zorgeloze zin, in witte wijn en
zingend samenzijn, in spelend, o,
in één en al , in vuur en vlam, in
letters en in cijfers en in jou in mij
in wij die hier verkeren in een staat
van opperste verbondenheid, en zo
is deze weg verliezen op een kruis
en op een punt, noch kop noch munt,
verliezen om opnieuw te kiezen hier
in dit orgelpunt, het nu waarin we
niet verloren maar waarin we telkens
weer geboren zijn, herboren nieuw,
als wilde bloemen.