Categorie: Afscheid

Er waait een wind die over kaarsen laait
een wind die over, in mij vloeit zoals het
water dat steeds komt en gaat, waarin
ik je herken. Tussen tralies op de oever loopt
het koude licht over een bed van spiegelingen,
zoals dit kijken naar verdrinken, naar jou,
naar mij, naar samen zinken en zo loop ik
over,  in jou, met jou, tot het ademhalen dan
de ruimte vindt om te ontbinden, los te laten
en zielen zich verbinden.  Er waait een wind
die over kaarsen waait zoals herinneringen,
zoals je  marmeren huid het zonlicht laat
weerkaatsen, witte gepolijste  witte woorden
die komen en die gaan in een herhalend
zingen, een steeds weer tikken zoals druppels
op een geopend vensterraam.  Er waait een
wind die zacht de vlammen streelt, alsof je
met je armen hen wil koesteren die reeds
wonen aan de overkant. Kom leg je hand,
rust, laat je verlangen haven vinden, laat
het, laat het en laat mij,  en kom, kom, o,
laat je door deze golven strelen, overspoelen,
je zandstralen tot fijngemalen je helemaal
doorzichtig wordt, zing, zing tot je zang
een zweven wordt, een ijl en stil verblijven.
Er waait en wind, mijn kind, er waait een
wind, mijn kind, er waait een wind , luister
want hij fluistert nu je naam, hij spreekt
je aan, hoor je mij, kom, kom, kom nu en
loop over, over naar de overkant, over tot
de laatste druppel zich overgeeft aan dit
sprakeloos verbazen, een noordenwind
mijn kind, die  zingt, die cirkels tekent
aan de hemel van je wonderlijk vervuld
voortdurend vragen naar de bron waaruit
je bent ontsprongen. Mijn kind, mijn kind,
zal je mij dragen, dragen naar de overkant,
mag ik dan vragen naar je hand, zoals
de wind die over kaarsen waait, zo lang
zo lang, tot  ik je vind, je vind mijn kind,
O, hou van me, hou van me, hou me in
je hand daar aan de overkant, en laat
me wonen in je ziel, je ziel daar aan de
overkant. Er waait een wind daar aan
de overkant, hij waait mijn haren , hij
danst mijn hart in snaren, al die jaren
aan de overkant  mijn kind. O zal ik je
in steen bewaren, een steen zo warm  zo
zwaar hier in mijn armen, zal ik je
verwarmen?  Er waait een wind die over
waait, mijn handen worden koud, mijn
kind, je hebt mij zo bemind en je bemint,
bemint mij nog mijn kind, zoals een wind
die over waait, die over deze kaarsen waait.
Tussen tralies op de oever loopt het over,
over van de muizenissen in mijn hoofd,
tussen tralies op de oevers loopt het licht
over een bed  van spiegelingen, laat ons
zingen kind, zingen, als de wind van
onvervuld verlangen kind, zolang ik
je niet vind zal ik met jou zingen kind,
met jou zingen tot de nacht zijn mantel
keert, mijn mantel overgeeft aan licht
verlangen, zoals de wind die over deze
kaarsen waait, deze drie kaarsen die
golvend licht verspreiden in de kamers
van mijn huis dat ook het jouwe is en
waarin de ramen door hun kieren de
regen laten tikken, tikken tot het lijkt
alsof de druppels mij verstikken, prikken
als de naald waarmee ik je lichaam
in duisternis verzinken liet. O, de wind,
er waait een wind, een wind die over
oevers waait, zoals de kaarsen die nu
voor me staan en waarover ik heel
zacht mijn handen strelen laat, als
wind waait over marmer, zoals golven
over zand, herinneringen die zich
te rusten leggen in mijn waterbed. Ik
wil met jou de liefde zingen, liefde
die niet overgaat, nooit slaapt, een
oeverloos verlangend vloeien zijn. En
nu, nu kijk ik, ik kijk naar jou, ik kijk
je ogen aan, en ze bewogen , ik raak ze
aan en wordt bewogen, ze knipperden
als sterren die strepen slepen in deze
zinderende zomernacht,  zoals een
wind waar handen over lopen, en
overlopend bevind ik me plots aan de
overkant, als kaarsen, opgebrand,
en zie mijn mantel, daar, daar,
uitgespreid, bedekkend, verlaten
in het gras, het gras dat wuift van
ver, ver over de muur daar aan die
overkant, en hier, hier vind ik, verbind
ik, vind ik, vind je hand, en kom, kom
in open Liefde, naakt, onthuld, vervuld,
dichter, dicht, dicht bij jou, in jou, met
jou, dicht, dicht van jou, over jou en word,
ik  word , ik ben, ben, en voel je onschuld,
nu, en nu mijn kind, vergeef je mij, hier,
tussen drie kaarsen, vergeef je mij, ik was
verblind.

(afbeelding: Lennart Nilsson)