Poetry in Motion
I know that finally my soul
will leave this nest that once
grew out of the fire of Love’s
call and like a bird then it will
fly into the night so gently
touched while focusing the
turning point for a new journey
But when it meets the distant
call of home this soul of mine
shall want no more and shall
into Eternal Presence settle down
and come to rest
CROSSING THE BAR
Sunset and evening star,
And one clear call for me!
And may there be no moaning of the bar,
When I put out to sea,
But such a tide as moving seems asleep,
Too full for sound and foam,
When that which drew from out the boundless deep
Turns again home.
Twilight and evening bell,
And after that the dark!
And may there be no sadness of farewell,
When I embark;
For tho’ from out our bourne of Time and Place
The flood may bear me far,
I hope to see my Pilot face to face
When I have crost the bar.
#AdagioSostenuto (even geduld: de langzame “zwarte” intro is bedoeld) Soms kan “een weinig” meer dan voldoende zijn. Even verpozen in de herfst en vertoeven met Rachmaninoff op de bank van Fleur (2002-2017). Er gebeurt zo goed als niets, net daarom meer dan voldoende: “Als de ziele luistert / spreekt het al een taal dat leeft, / ’t lijzigste gefluister / ook een taal en teken heeft…”, Gezelle. (Het leidmotief van dit adagio werd in 1975 opgepikt door Eric Carmen voor zijn wereldhit “All by Myself”)
Als de ziele luistert
spreekt het al een taal dat leeft,
’t lijzigste gefluister
ook een taal en teken heeft:
blaren van de bomen
kouten met malkaar gezwind,
baren in de stromen
klappen luide en welgezind,
wind en wee en wolken,
wegelen van Gods heiligen voet,
talen en vertolken
’t diep gedoken Woord zo zoet…
als de ziele luistert!
(Guido Gezelle, 1859)
WOMB ~ a poem honouring Stephen Hawking
Enclosed I roam from star to star,
I travel endlessly, I whisper and
my breath unfolds behind me as
a vale, a shooting star, a comet
on its way and growing, growing
with each light-year passing by,
O yes, there is much pleasure in this
roaming, it is creation of a master
plan and still this roaming is
continuing, and when from time
to time I reach the boundaries of
my confinement, I feel a sudden
shiver, as if some unseen Hand is
there to push me back, or could it
be the vale behind that keeps on
coming back, I wonder.
So here I am, inside and out,
no matter how the journey goes,
there always will be worlds to enter
and others then to leave behind,
the roaming will continue, on and on,
no ending, no beginning,
so is the roaming in the Womb of Being,
the cavern of a master’s plan.
Lawn mowing… Grasmaaien, de groene “fil rouge” door mijn leven 🙂
