Welk geheim zal er vandaag
ontsluierd worden? Zoals de
wind in elke porie en de zee
voorbij de horizon, zoals het
licht van sterren in kometen,
het woord in zinnen en in je
hart het bloed, zo opent zich
de poort van dieper weten :
steeds naar binnen om dan
buiten zich te openbaren,
te glinsteren, waterdruppels
die gepareld cirkels tekenen
op je huid en zich verbinden
met de oceaan, er op en neer
en heen weer en meer en meer
deinen, deinen, tot je adem
golvend zich dan neerlegt,
en rust, en wacht, wacht op
de wind, de wind, die zacht
heel zachtjes dan ontsluiert.
Antillia School Charter
ANTILLIA SCHOOL CHARTER
Tempusum
11TIMES2
1
Find the Silence In Your Father’s Words
2
Go With Passion, Motherly
3
Consume The Neverending, The Flaming Fire 0f Your Heart
4
Burn Desire With A Golden Touch
5
Walk With Wind And Carrying Clouds
6
Dance With Words And Not To Speak
7
Change With Seasons In Eternity
8
Build A Home 0n Water Drown In Tears
9
Fly With Wings, Never Descend, Still Walk On Earth
10
Watch The Sunrise 0f Your Innate Being
11
LAUGH, TO LOVE, NEVER TO LEAVE
AVE
AMEN
image: F. Vercnocke
Melkweg
gedicht “Melkweg”, door mijn vader, Ferdinand Vercnocke, 1947
o Wiel van sprankelend vuur dat door de ruimtenacht
wentelt en wentlen moet, geluidloos door de tijden,
kringloop van louter licht waarin de zonnen rijden
in koene regelmaat op eigen blinde kracht,
lukraak geworpen ring, geen einde geen begin,
niets dan een fonklend rad in ’t raderwerk der sferen,
dat ijlt door ’t ijle Niet om nimmer weer te keren,
duizelingwekkend snel de holle afgrond in,
wij wentlen wentlend mee in blind bewogen vaart,
een mensheid met haar hoop, haar bloed, haar puin, haar graven,
een aardbol klein en zwart bij dag noch nacht ontwaard…
En luide leert de mens zijn wijsheid en zijn wet;
hij haat en moordt en bidt terwijl de zonnen draven…
En ik ben mens door U, God’s vurig rad, verplet.
Papa
Je bent niet meer hier je bent nu daar klinkt
tussen muren hier een lied, alsof ik je nu zo
maar vergeten kan, alsof je niet meer bent,
hier, te midden onze clan, alsof, alsof, alsof,
alsof we nu maar stil geruisloos moeten doen,
doen alsof, met foto’s, beelden, kleuren die je
achterliet, en geuren, ’t enige tastbare dat
nog van je blijft, maar ’t blijft alsof, alsof je
ons nog met je mantel vol van Liefde stilletjes
bedekken wil. Maar ik, ik weet nu beter wel,
want net heb ik je stem gehoord, je klonk plots
even zacht en warm, zo zonneklaar, zoals altijd,
zoals je mij, die ongeschonden, ongerept, en vol,
zo vol verwachting pas op deze wereldbol kwam
piepen, in je twee sterke handen nam, mij droeg,
mij zachtjes streelde , dan fluisterde en zei: lief
kind, hier ben ik nu vertrouw me maar, geloof
me vrij, want het is waar, écht waar, wees welkom
hier, en nee, o nee, niet zwaar, niets zwaar, ik ben
nu hier en niet meer daar, zie je het niet, je bent
zo licht, zo zonnehelderklaar.
(schilderij: “Apocalyps”, door mijn vader,
Ferdinand Vercnocke +1989,
olie op doek, 175cmx150cm, 1964)
1000
Wat heb je aan die 1000 vrienden
als je die ene niet kunt vinden?
Wat heb je aan die 1000 zinnen
als je die ene niet kunt minnen?
Wat heb je aan die 1000 vragen
als je die eenzaamheid moet dragen?
Wat heb je aan die 1000 pillen
als ze je pijn niet kunnen stillen?
Daarom:
Wees niet bezorgd over je vrienden,
vergeet de woorden, vergeet de zinnen,
de dag van morgen heb je gisteren al
gehad, brand alle beelden uit je ogen,
vergeet de vraag, vergeet het antwoord
doof alle lichten, wandel in duisternis,
verlies jezelf en je zult vinden, het nieuw
ontwaken dat alles zal verbinden, het
zuivere water waaruit je putten kan,
de bron van al wat is,
de Liefde van je leven.
(afbeelding: “Achillea Millefolium”)